Leczenie farmakologiczne

Rozpuszczanie kamieni nerkowych

Złogi nerkowe składające się z kwasu moczowego mogą by rozpuszczone w czasie doustnej chemolizy. Zmniejszenie złogu możliwe jest wyłącznie w przypadku złogów zbudowanych w całości z kwasu moczowego i nie ma zastosowania w przypadku kamieni składających się z moczanu sodu lub amonu. Znajomość składu złogu wydalonego wcześniej przez chorego lub usuniętego w czasie zabiegu endoskopowego pozwala na ustalenie czy leczenie doustne ma szansę powodzenia.

Rozpuszczanie złogów zbudowanych w kwasy moczowego oparte jest na zmianie odczynu pH moczu na zasadowy. Warunkiem niezbędnym do procesu krystalizacji złogu jest kwaśny odczyn pH. Optymalny odczyn pH moczu w czasie rozpuszczania kamieni powinien mieścić się w zakresie od 7,0 do 7,2. Bardziej zasadowy odczyn powoduje szybsze rozpuszczanie złogów zbudowanych z kwasu moczowego, ale zwiększa szanse na powstawanie kamieni zbudowanych z fosforanu wapnia. Zasadowy odczyn moczu uzyskuje się poprzez stosowanie cytrynianu lub wodorowęglanu sodu. W czasie stosowania preparatów alkalizujących mocz konieczna jest samokontrola odczynu pH moczu poprzez wykonywanie testów paskowych moczu. Niestety nie istnieją żadne badania kliniczne, w których wykazano skuteczność tej terapii oraz ustalono w jaki sposób stosować dostępne preparaty. Kamienie zbudowane z kwasu moczowego są niecieniodajne a kontrola efektów leczenia odbywa się przy pomocy badania USG i tomografii bez kontrastu.